لَآ أُقۡسِمُ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ

قَسَم به اين شهر

وَأَنتَ حِلُّۢ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ

در حالي كه تو در اين شهر سكني گزين مي‌باشي

وَوَالِدٖ وَمَا وَلَدَ

و قَسَم به پدر و به آنچه كه توالد و تناسل كرده است

لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِي كَبَدٍ

كه به يقين ما انسان را در رنج و زحمت آفريده ايم

أَيَحۡسَبُ أَن لَّن يَقۡدِرَ عَلَيۡهِ أَحَدٞ

آيا فكر مي‌كند كه هيچ كس بر او غلبه كرده نمي‌تواند

يَقُولُ أَهۡلَكۡتُ مَالٗا لُّبَدًا

مي‌گويد: من مال فراواني را از بين برده ام

أَيَحۡسَبُ أَن لَّمۡ يَرَهُۥٓ أَحَدٌ

آيا [اين طور] فكر مي‌كند كه كسي او را نديده است

أَلَمۡ نَجۡعَل لَّهُۥ عَيۡنَيۡنِ

آيا برايش دو چشم قرار نداده ايم

وَلِسَانٗا وَشَفَتَيۡنِ

و [برايش] زبان، و دو لب [نيافريده ايم]

وَهَدَيۡنَٰهُ ٱلنَّجۡدَيۡنِ

و هر دو راه [خير و شر را] برايش نشان داديم

فَلَا ٱقۡتَحَمَ ٱلۡعَقَبَةَ

پس به گردنة [سخت] قدم نگذاشت

وَمَآ أَدۡرَىٰكَ مَا ٱلۡعَقَبَةُ

و تو چه مي‌داني كه آن گردنة [سخت] چيست

فَكُّ رَقَبَةٍ

بردة را آزاد كردن

أَوۡ إِطۡعَٰمٞ فِي يَوۡمٖ ذِي مَسۡغَبَةٖ

و يا طعام دادن در روز قحطي

يَتِيمٗا ذَا مَقۡرَبَةٍ

به يتيمي كه خويشاوند است

أَوۡ مِسۡكِينٗا ذَا مَتۡرَبَةٖ

و يا بينوايي كه خاك نشين است

ثُمَّ كَانَ مِنَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلصَّبۡرِ وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلۡمَرۡحَمَةِ

بعد از آن از كساني باشد كه ايمان آورده اند، و يكديگر را به صبر، و مهرباني با يكديگر توصيه نموده اند

أُوْلَـٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَيۡمَنَةِ

چنين اشخاصي سعادتمند [بهشتيان] هستند

وَٱلَّذِينَ كَفَرُواْ بِـَٔايَٰتِنَا هُمۡ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَشۡـَٔمَةِ

و كساني كه به آيات ما كفر ورزيده اند، آنان اهل شقاوت [دوزخيان] مي‌باشند

عَلَيۡهِمۡ نَارٞ مُّؤۡصَدَةُۢ

بر آنان آتشي سرپوشيده است [از هر طرف بر آنان احاطه دارد]