عَبَسَ وَتَوَلَّىٰٓ

چهره در هم كشيد وروي گردانيد

أَن جَآءَهُ ٱلۡأَعۡمَىٰ

كه آن نابينا نزد او آمد

وَمَا يُدۡرِيكَ لَعَلَّهُۥ يَزَّكَّىٰٓ

و [اي پيامبر!] تو چه مي‌داني شايد او به پاكي مي‌گراييد

أَوۡ يَذَّكَّرُ فَتَنفَعَهُ ٱلذِّكۡرَىٰٓ

و يا پند مي‌شنيد و آن پند برايش مفيد واقع مي‌شد

أَمَّا مَنِ ٱسۡتَغۡنَىٰ

اما كسي كه خود را بي نياز مي‌داند

فَأَنتَ لَهُۥ تَصَدَّىٰ

تو به او روي مي‌آوري

وَمَا عَلَيۡكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ

اگر او پاك نشود گناهي بر تو نيست

وَأَمَّا مَن جَآءَكَ يَسۡعَىٰ

و اما كسي كه شتابان نزد تو آمد

وَهُوَ يَخۡشَىٰ

و از [خدا] مي‌ترسيد

فَأَنتَ عَنۡهُ تَلَهَّىٰ

تو از او [به اشخاص ديگري] مشغول مي‌شوي

كَلَّآ إِنَّهَا تَذۡكِرَةٞ

هرگز [چنين نيست] بلكه اين قرآن پندي است

فَمَن شَآءَ ذَكَرَهُۥ

پس هر كس كه مي‌خواهد از آن پند بگيرد

فِي صُحُفٖ مُّكَرَّمَةٖ

[قرآن] در صحيفه هايي باارزشي است

مَّرۡفُوعَةٖ مُّطَهَّرَةِۭ

[و اين صحيفه ها] با منزلت و پاكيزه مي‌باشند

بِأَيۡدِي سَفَرَةٖ

به دست ‌فرشتگانى است كه نويسنده مي‌باشند

كِرَامِۭ بَرَرَةٖ

بزرگوار و نيكو كار هستند

قُتِلَ ٱلۡإِنسَٰنُ مَآ أَكۡفَرَهُۥ

مرگ بر انسان، چقدر ناسپاس است

مِنۡ أَيِّ شَيۡءٍ خَلَقَهُۥ

[الله] او را از چه آفريده كرد

مِن نُّطۡفَةٍ خَلَقَهُۥ فَقَدَّرَهُۥ

او را از نطفة خلق كرد و موزونش ساخت

ثُمَّ ٱلسَّبِيلَ يَسَّرَهُۥ

و بعد از آن، راه را برايش آسان نمود

ثُمَّ أَمَاتَهُۥ فَأَقۡبَرَهُۥ

بعد از آن او را ميراند و در قبرش كرد

ثُمَّ إِذَا شَآءَ أَنشَرَهُۥ

سپس هر وقت كه بخواهد او را زنده مي‌كند

كَلَّا لَمَّا يَقۡضِ مَآ أَمَرَهُۥ

آن طور نيست كه او مي‌پندارد، او چيزي را كه برايش امر شده بود، انجام نداد

فَلۡيَنظُرِ ٱلۡإِنسَٰنُ إِلَىٰ طَعَامِهِۦٓ

پس انسان بايد به طعام خويش بنگرد

أَنَّا صَبَبۡنَا ٱلۡمَآءَ صَبّٗا

كه ما آب فراواني را فرو ريختيم

ثُمَّ شَقَقۡنَا ٱلۡأَرۡضَ شَقّٗا

بعد از آن زمين را به گونة مناسبي شكافتيم

فَأَنۢبَتۡنَا فِيهَا حَبّٗا

و در آن دانه ها رويانيديم

وَعِنَبٗا وَقَضۡبٗا

و انگور و سبزيجات را

وَزَيۡتُونٗا وَنَخۡلٗا

و زيتون و درختان خرما را

وَحَدَآئِقَ غُلۡبٗا

و باغهاي پر درخت را