فَعَتَوۡاْ عَنۡ أَمۡرِ رَبِّهِمۡ فَأَخَذَتۡهُمُ ٱلصَّـٰعِقَةُ وَهُمۡ يَنظُرُونَ

و آنان از فرمان پروردگار شان سرپيچي كردند، و در حالي كه [به عقوبت خود] نگاه مي‌كردند، صاعقه آنان را فرا گرفت

فَمَا ٱسۡتَطَٰعُواْ مِن قِيَامٖ وَمَا كَانُواْ مُنتَصِرِينَ

[و بعد از نزول عذاب] نه قدرت برخاستن را داشتند، و نه توان انتقام گرفتن را

وَثَمُودَاْ فَمَآ أَبۡقَىٰ

و ثمود را [نابود ساخت] و كسي را [از آنان] باقي نگذاشت

كَذَّبَتۡ ثَمُودُ بِٱلنُّذُرِ

[قوم] ثمود بيم دهندگان را تكذيب نمودند

فَقَالُوٓاْ أَبَشَرٗا مِّنَّا وَٰحِدٗا نَّتَّبِعُهُۥٓ إِنَّآ إِذٗا لَّفِي ضَلَٰلٖ وَسُعُرٍ

و گفتند: آيا بشري را كه يكي از خود ما است، پيروي نماييم، به يقين در اين صورت در گمراهي و ديوانگي خواهيم بود

أَءُلۡقِيَ ٱلذِّكۡرُ عَلَيۡهِ مِنۢ بَيۡنِنَا بَلۡ هُوَ كَذَّابٌ أَشِرٞ

آيا از ميان همة ما، وحي بر او نازل شده است؟ [چنين نيست] بلكه او دروغگوي خود پسندي است

سَيَعۡلَمُونَ غَدٗا مَّنِ ٱلۡكَذَّابُ ٱلۡأَشِرُ

به زودي فردا خواهند دانست كه دروغگوي خود پسند كيست

إِنَّا مُرۡسِلُواْ ٱلنَّاقَةِ فِتۡنَةٗ لَّهُمۡ فَٱرۡتَقِبۡهُمۡ وَٱصۡطَبِرۡ

همانا ماده شت را براي امتحان آنان خواهيم فرستاد، پس [اي صالح] منتظر [سر انجام] آنان باش، و صبر كن

وَنَبِّئۡهُمۡ أَنَّ ٱلۡمَآءَ قِسۡمَةُۢ بَيۡنَهُمۡۖ كُلُّ شِرۡبٖ مُّحۡتَضَرٞ

و به آنان خبر بده كه بايد آب در ميان آنان تقسيم شود، هر كس در روز نوبت خود بر سر آب حاضر شود

فَنَادَوۡاْ صَاحِبَهُمۡ فَتَعَاطَىٰ فَعَقَرَ

و آنها رفيق شان را صدا كردند، و او [سلاح] برگرفت، و ماده شتر را پي كرد

فَكَيۡفَ كَانَ عَذَابِي وَنُذُرِ

پس عذاب، و هشدار هاي من چگونه بود

إِنَّآ أَرۡسَلۡنَا عَلَيۡهِمۡ صَيۡحَةٗ وَٰحِدَةٗ فَكَانُواْ كَهَشِيمِ ٱلۡمُحۡتَظِرِ

ما بر آنان صداي بسيار مهيبي را فرستاديم، و ايشان همگي به صورت گياهان خشكي در آمدند

كَذَّبَتۡ ثَمُودُ وَعَادُۢ بِٱلۡقَارِعَةِ

ثمود و عاد، حادثة كوبندة [قيامت] را دروغ شمردند

فَأَمَّا ثَمُودُ فَأُهۡلِكُواْ بِٱلطَّاغِيَةِ

اما ثمود: به بانگ بسيار قوي هولناكي به هلاكت رسيدند

وَأَمَّا عَادٞ فَأُهۡلِكُواْ بِرِيحٖ صَرۡصَرٍ عَاتِيَةٖ

و اما عاد: با تندباد سختي كه بسيار سرد، و بنيان كن بود، نابود شدند

سَخَّرَهَا عَلَيۡهِمۡ سَبۡعَ لَيَالٖ وَثَمَٰنِيَةَ أَيَّامٍ حُسُومٗاۖ فَتَرَى ٱلۡقَوۡمَ فِيهَا صَرۡعَىٰ كَأَنَّهُمۡ أَعۡجَازُ نَخۡلٍ خَاوِيَةٖ

هفت شب و هشت روز پياپي بر آنان مي‌وزيد، آنگاه مردمان را مي‌ديدي كه به مانند تنه هاي درخت ميان خالي [بر روي زمين] افتاده اند

فَهَلۡ تَرَىٰ لَهُم مِّنۢ بَاقِيَةٖ

پس آيا مي‌بيني كه كسي از آنان باقي مانده باشد

وَثَمُودَ ٱلَّذِينَ جَابُواْ ٱلصَّخۡرَ بِٱلۡوَادِ

و [با] ثمود كه در وادي [خود] صخره ها را مي‌بريدند

كَذَّبَتۡ ثَمُودُ بِطَغۡوَىٰهَآ

قوم ثمود از سر طغيان، [پيامبر خود را] تكذيب نمودند

إِذِ ٱنۢبَعَثَ أَشۡقَىٰهَا

آنگاه كه شقي‌ترين آنان برخاست

فَقَالَ لَهُمۡ رَسُولُ ٱللَّهِ نَاقَةَ ٱللَّهِ وَسُقۡيَٰهَا

پيامبر الله [صالح] براي آنان گفت: به ماده شتر الله و نوبت آب خوردنش كاري نداشته باشيد

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمۡدَمَ عَلَيۡهِمۡ رَبُّهُم بِذَنۢبِهِمۡ فَسَوَّىٰهَا

ولي آنان او را تكذيب نموده، و ماده شتر را پي كردند، و پروردگار آنان به سبب گناه شان بر آنان عذابي نازل كرد، و آنان را با خاك يكسان نمود

وَلَا يَخَافُ عُقۡبَٰهَا

[و الله] از عاقبت اين كار [كه نزول عذاب باشد] نمي‌ترسد