أَوۡ تَكُونَ لَكَ جَنَّةٞ مِّن نَّخِيلٖ وَعِنَبٖ فَتُفَجِّرَ ٱلۡأَنۡهَٰرَ خِلَٰلَهَا تَفۡجِيرًا

يا براي تو باغي از درختان خرما و انگور باشد، كه در بين آنها جوي‌هايي را روان سازي

أَوۡ تُسۡقِطَ ٱلسَّمَآءَ كَمَا زَعَمۡتَ عَلَيۡنَا كِسَفًا أَوۡ تَأۡتِيَ بِٱللَّهِ وَٱلۡمَلَـٰٓئِكَةِ قَبِيلًا

يا همان گونه كه مي‌پنداري آسمان را پاره پاره بر [سر] ما فرود آوري، يا الله و فرشتگان را در برابر ما حاضر كني

أَوۡ يَكُونَ لَكَ بَيۡتٞ مِّن زُخۡرُفٍ أَوۡ تَرۡقَىٰ فِي ٱلسَّمَآءِ وَلَن نُّؤۡمِنَ لِرُقِيِّكَ حَتَّىٰ تُنَزِّلَ عَلَيۡنَا كِتَٰبٗا نَّقۡرَؤُهُۥۗ قُلۡ سُبۡحَانَ رَبِّي هَلۡ كُنتُ إِلَّا بَشَرٗا رَّسُولٗا

يا اينكه براي تو خانة از طلا و نقره باشد، يا در آسمان بالا روی، و به بالا رفتن تو [به آسمان] ايمان نمي‌آوريم، مگر آنكه بر ما كتابي را نازل كني كه آنرا بخوانيم، بگو: سبحان الله! مگر من جز بشري هستم كه [از طرف] الله فرستاده شده ام

وَمَا مَنَعَ ٱلنَّاسَ أَن يُؤۡمِنُوٓاْ إِذۡ جَآءَهُمُ ٱلۡهُدَىٰٓ إِلَّآ أَن قَالُوٓاْ أَبَعَثَ ٱللَّهُ بَشَرٗا رَّسُولٗا

بعد از رسيدن هدايت براي مردم، هيچ چيز مانع ايمان آوردن آنان نشد، جز اينكه گفتند: آيا الله بشري را به پيامبري فرستاده است

قُل لَّوۡ كَانَ فِي ٱلۡأَرۡضِ مَلَـٰٓئِكَةٞ يَمۡشُونَ مُطۡمَئِنِّينَ لَنَزَّلۡنَا عَلَيۡهِم مِّنَ ٱلسَّمَآءِ مَلَكٗا رَّسُولٗا

[اي پيامبر!] بگو: اگر در زمين فرشته مي‌بودند كه به آرامي راه مي‌رفتند، هرآينه بر آنان از آسمان فرشتة را به پيامبري مي‌فرستاديم

قُلۡ كَفَىٰ بِٱللَّهِ شَهِيدَۢا بَيۡنِي وَبَيۡنَكُمۡۚ إِنَّهُۥ كَانَ بِعِبَادِهِۦ خَبِيرَۢا بَصِيرٗا

[اي پيامبر!] بگو: ميان من و شما شاهد بودن الله كافي است، زيرا او به بندگان خود آگاه و بينا است

وَمَن يَهۡدِ ٱللَّهُ فَهُوَ ٱلۡمُهۡتَدِۖ وَمَن يُضۡلِلۡ فَلَن تَجِدَ لَهُمۡ أَوۡلِيَآءَ مِن دُونِهِۦۖ وَنَحۡشُرُهُمۡ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِ عَلَىٰ وُجُوهِهِمۡ عُمۡيٗا وَبُكۡمٗا وَصُمّٗاۖ مَّأۡوَىٰهُمۡ جَهَنَّمُۖ كُلَّمَا خَبَتۡ زِدۡنَٰهُمۡ سَعِيرٗا

و هر كسي را كه الله هدايت كند، پس هدايت يافته او است، و هر كسي را كه گمراه كند، براي آنان دوستاني جز او نمي‌يابي، و روز قيامت آنان را بر چهره‌هاي شان، نابينا و گُنگ و كَر محشور می‌کنيم، جايگاه آنان جهنم است، هرگاه [آتش] فروكش كند شرارة بر آن مي‌افزاييم

ذَٰلِكَ جَزَآؤُهُم بِأَنَّهُمۡ كَفَرُواْ بِـَٔايَٰتِنَا وَقَالُوٓاْ أَءِذَا كُنَّا عِظَٰمٗا وَرُفَٰتًا أَءِنَّا لَمَبۡعُوثُونَ خَلۡقٗا جَدِيدًا

اين سزاي آنها است، به سبب آنكه به آيات ما كفر ورزيدند، و گفتند: آيا وقتي كه استخوانهاي پوسيده و پراكندة شديم، آيا بار ديگر به آفرينش ديگري برانگيخته مي‌شويم

۞أَوَلَمۡ يَرَوۡاْ أَنَّ ٱللَّهَ ٱلَّذِي خَلَقَ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضَ قَادِرٌ عَلَىٰٓ أَن يَخۡلُقَ مِثۡلَهُمۡ وَجَعَلَ لَهُمۡ أَجَلٗا لَّا رَيۡبَ فِيهِ فَأَبَى ٱلظَّـٰلِمُونَ إِلَّا كُفُورٗا

آيا نمي‌دانند آن معبودي كه آسمانها و زمين را آفريده كرد، بر اين قادر است كه مانند آنان را بيافريند، و براي آنان اجلي مقرر كرده است، كه هيچ شكي در آن نيست، و ستمكاران جز انكار چيزي را نپذيرفتند

قُل لَّوۡ أَنتُمۡ تَمۡلِكُونَ خَزَآئِنَ رَحۡمَةِ رَبِّيٓ إِذٗا لَّأَمۡسَكۡتُمۡ خَشۡيَةَ ٱلۡإِنفَاقِۚ وَكَانَ ٱلۡإِنسَٰنُ قَتُورٗا

[اي پيامبر!] بگو: اگر شما مالك گنجينه هاي رحمت پروردگار من مي‌بوديد، با آنهم از بيم فقر از انفاق خودداري مي‌كرديد، و انسان [به طبيعت خود] بخيل [و تنگ نظر] است

وَلَقَدۡ ءَاتَيۡنَا مُوسَىٰ تِسۡعَ ءَايَٰتِۭ بَيِّنَٰتٖۖ فَسۡـَٔلۡ بَنِيٓ إِسۡرَـٰٓءِيلَ إِذۡ جَآءَهُمۡ فَقَالَ لَهُۥ فِرۡعَوۡنُ إِنِّي لَأَظُنُّكَ يَٰمُوسَىٰ مَسۡحُورٗا

و به تحقيق [ما] به موسي نُه معجزة روشن داديم، پس [اي پيامبر!] از بني اسرائيل بپرس آن زماني كه [موسي] نزد شان آمد، و فرعون به او گفت: اي موسي! گمان مي‌كنم كه تو مسحوري

قَالَ لَقَدۡ عَلِمۡتَ مَآ أَنزَلَ هَـٰٓؤُلَآءِ إِلَّا رَبُّ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ بَصَآئِرَ وَإِنِّي لَأَظُنُّكَ يَٰفِرۡعَوۡنُ مَثۡبُورٗا

[موسي] گفت: به يقين مي‌داني كه اين [معجزات] را كه [دلائل روشني است]، جز پروردگار آسمانها و زمين نازل نكرده است، و اي فرعون من يقين دارم كه تو هلاك مي‌شوي

فَأَرَادَ أَن يَسۡتَفِزَّهُم مِّنَ ٱلۡأَرۡضِ فَأَغۡرَقۡنَٰهُ وَمَن مَّعَهُۥ جَمِيعٗا

و[فرعون] خواست كه آنان را از آن سرزمين بيرون كند، و ما او و همة همراهان او را غرق ساختيم

وَقُلۡنَا مِنۢ بَعۡدِهِۦ لِبَنِيٓ إِسۡرَـٰٓءِيلَ ٱسۡكُنُواْ ٱلۡأَرۡضَ فَإِذَا جَآءَ وَعۡدُ ٱلۡأٓخِرَةِ جِئۡنَا بِكُمۡ لَفِيفٗا

و بعد از [هلاك شدن] وي، به بني اسرائيل گفتيم كه در آن سرزمين جايگزين شويد، و چون وعدة آخرت فرا رسد، همة شما را باهم خواهيم آورد

وَبِٱلۡحَقِّ أَنزَلۡنَٰهُ وَبِٱلۡحَقِّ نَزَلَۗ وَمَآ أَرۡسَلۡنَٰكَ إِلَّا مُبَشِّرٗا وَنَذِيرٗا

و اين [قرآن] را به حق نازل كرديم، وبه حق نازل شده است، و [اي پيامبر!] ما تو را جز بشارت دهنده، و بيم دهنده نفرستاديم

وَقُرۡءَانٗا فَرَقۡنَٰهُ لِتَقۡرَأَهُۥ عَلَى ٱلنَّاسِ عَلَىٰ مُكۡثٖ وَنَزَّلۡنَٰهُ تَنزِيلٗا

و اين قرآن را که مُفَرَّق ساختيم به جهت آن است تا آن را بر مردم به مكث و مهلت بخواني، و آن را به اين گونة خاص نازل كرديم

قُلۡ ءَامِنُواْ بِهِۦٓ أَوۡ لَا تُؤۡمِنُوٓاْۚ إِنَّ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡعِلۡمَ مِن قَبۡلِهِۦٓ إِذَا يُتۡلَىٰ عَلَيۡهِمۡ يَخِرُّونَۤ لِلۡأَذۡقَانِۤ سُجَّدٗاۤ

[اي پيامبر!] بگو: خواه به آن ايمان بياوريد، و خواه ايمان نياوريد، به يقين كساني كه پيش از نزول قرآن براي شان علم داده شده است، چون قرآن بر آنان خوانده شود، سجده كنان بر روي‌ها [ي خود] مي‌افتند

وَيَقُولُونَ سُبۡحَٰنَ رَبِّنَآ إِن كَانَ وَعۡدُ رَبِّنَا لَمَفۡعُولٗا

و مي‌گويند: پروردگار ما پاك ومنزه است، و به يقين كه وعدة پروردگار ما انجام شدني است

وَيَخِرُّونَ لِلۡأَذۡقَانِ يَبۡكُونَ وَيَزِيدُهُمۡ خُشُوعٗا۩

و گريه كنان بر روي [هاي خود] مي‌افتند، و [تلاوت قرآن] بر فروتني آنان مي‌افزايد

قُلِ ٱدۡعُواْ ٱللَّهَ أَوِ ٱدۡعُواْ ٱلرَّحۡمَٰنَۖ أَيّٗا مَّا تَدۡعُواْ فَلَهُ ٱلۡأَسۡمَآءُ ٱلۡحُسۡنَىٰۚ وَلَا تَجۡهَرۡ بِصَلَاتِكَ وَلَا تُخَافِتۡ بِهَا وَٱبۡتَغِ بَيۡنَ ذَٰلِكَ سَبِيلٗا

و بگو: خواه الله را بخوانيد، و خواه مهربان را، هر كدام را كه بخوانيد براي او اسماء حسني است، و نماز خويش را نه خيلي بلند بخوان، و نه بسيار آهسته، و در اين ميان، راه [معتدلي] را برگزين

وَقُلِ ٱلۡحَمۡدُ لِلَّهِ ٱلَّذِي لَمۡ يَتَّخِذۡ وَلَدٗا وَلَمۡ يَكُن لَّهُۥ شَرِيكٞ فِي ٱلۡمُلۡكِ وَلَمۡ يَكُن لَّهُۥ وَلِيّٞ مِّنَ ٱلذُّلِّۖ وَكَبِّرۡهُ تَكۡبِيرَۢا

و بگو: ستايش براي معبودي است كه فرزندي [براي خود] نگرفت، و در فرمان روايي براي او هيچ شريكي نيست، و به سبب [اينكه] ناتوان باشد برايش حامي نمي‌باشد، و او را همان گونه كه شايستة آن است، بزرگ بشمار