فَقُلۡنَا يَـٰٓـَٔادَمُ إِنَّ هَٰذَا عَدُوّٞ لَّكَ وَلِزَوۡجِكَ فَلَا يُخۡرِجَنَّكُمَا مِنَ ٱلۡجَنَّةِ فَتَشۡقَىٰٓ

و گفتيم: اي آدم! به يقين اين [ابليس] براي تو و براي همسر تو دشمن است، پس مبادا شما را از بهشت بيرون كند، كه به مشقت مي‌افتي

إِنَّ لَكَ أَلَّا تَجُوعَ فِيهَا وَلَا تَعۡرَىٰ

همانا برای تو در آنجا [در بهشت]، اين است كه نه گرسنه مي‌شوي، و نه برهنه مي‌ماني

وَأَنَّكَ لَا تَظۡمَؤُاْ فِيهَا وَلَا تَضۡحَىٰ

و اينكه در آنجا نه تشنه مي‌شوي، و نه در گرمي آفتاب مي‌ماني

فَوَسۡوَسَ إِلَيۡهِ ٱلشَّيۡطَٰنُ قَالَ يَـٰٓـَٔادَمُ هَلۡ أَدُلُّكَ عَلَىٰ شَجَرَةِ ٱلۡخُلۡدِ وَمُلۡكٖ لَّا يَبۡلَىٰ

پس شيطان او را وسوسه كرد، [و] گفت: اي آدم! آيا [مي خواهي] تو را به درخت جاودانگي، و سلطنتي كه زوال ندارد، رهنمايي كنم

وَلَقَدۡ صَدَّقَ عَلَيۡهِمۡ إِبۡلِيسُ ظَنَّهُۥ فَٱتَّبَعُوهُ إِلَّا فَرِيقٗا مِّنَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ

و به يقين شيطان گمان خود را در بارة آنان راست يافت، و [همگان] جز گروهي از مؤمنان از وي پيروي كردند.

وَمَا كَانَ لَهُۥ عَلَيۡهِم مِّن سُلۡطَٰنٍ إِلَّا لِنَعۡلَمَ مَن يُؤۡمِنُ بِٱلۡأٓخِرَةِ مِمَّنۡ هُوَ مِنۡهَا فِي شَكّٖۗ وَرَبُّكَ عَلَىٰ كُلِّ شَيۡءٍ حَفِيظٞ

و براي شيطان بر آنان هيچ سلطة نبود، مگر براي آنكه خواستيم كسي را كه به آخرت ايمان مي‌آورد، از كسي كه از آن در شك است، معلوم بداريم، و پروردگار تو بر همه چيز نگهبان است.

إِذۡ قَالَ رَبُّكَ لِلۡمَلَـٰٓئِكَةِ إِنِّي خَٰلِقُۢ بَشَرٗا مِّن طِينٖ

[و اى پيامبر بياد آور] هنگامي كه پروردگارت براي فرشتگان گفت: من بشري را از گِل مي‌آفرينم

فَإِذَا سَوَّيۡتُهُۥ وَنَفَخۡتُ فِيهِ مِن رُّوحِي فَقَعُواْ لَهُۥ سَٰجِدِينَ

و چون او را درست كردم، و از روح خود در او دميدم، براي او به سجده بيفتيد

فَسَجَدَ ٱلۡمَلَـٰٓئِكَةُ كُلُّهُمۡ أَجۡمَعُونَ

و همة فرشتگان باهم سجده كردند

إِلَّآ إِبۡلِيسَ ٱسۡتَكۡبَرَ وَكَانَ مِنَ ٱلۡكَٰفِرِينَ

مگر ابليس كه [از سجده كردن] تكبر نمود، و از كافران گرديد

قَالَ يَـٰٓإِبۡلِيسُ مَا مَنَعَكَ أَن تَسۡجُدَ لِمَا خَلَقۡتُ بِيَدَيَّۖ أَسۡتَكۡبَرۡتَ أَمۡ كُنتَ مِنَ ٱلۡعَالِينَ

[الله] فرمود: اي ابليس! چه چيز تو را مانع شد تا براي چيزي كه به دو دست خود آفريده ام، سجده نمايي؟ آيا تكبر نمودي، و يا از بلند مرتبه‌ها بودي

قَالَ أَنَا۠ خَيۡرٞ مِّنۡهُ خَلَقۡتَنِي مِن نَّارٖ وَخَلَقۡتَهُۥ مِن طِينٖ

گفت: من از او بهترم، مرا از آتش آفريدي، و اورا از گِل

قَالَ فَٱخۡرُجۡ مِنۡهَا فَإِنَّكَ رَجِيمٞ

[الله] فرمود: از اينجا [بهشت] بيرون شو، كه به يقين رانده شده هستي

وَإِنَّ عَلَيۡكَ لَعۡنَتِيٓ إِلَىٰ يَوۡمِ ٱلدِّينِ

و به يقين تا روز قيامت لعنت من بر تو خواهد بود

قَالَ رَبِّ فَأَنظِرۡنِيٓ إِلَىٰ يَوۡمِ يُبۡعَثُونَ

[ابليس] گفت: پروردگارا! پس مرا تا روزي كه [مردمان] زنده مي‌شوند، مهلت بده

قَالَ فَإِنَّكَ مِنَ ٱلۡمُنظَرِينَ

[الله] فرمود: همانا تو از مهلت داده شدگاني

إِلَىٰ يَوۡمِ ٱلۡوَقۡتِ ٱلۡمَعۡلُومِ

تا آن روز وقت معين [كه وقت فناي عالَم باشد]

قَالَ فَبِعِزَّتِكَ لَأُغۡوِيَنَّهُمۡ أَجۡمَعِينَ

گفت: پس به عزت تو قَسَم كه همة آنان را گمراه مي‌كنم

إِلَّا عِبَادَكَ مِنۡهُمُ ٱلۡمُخۡلَصِينَ

مگر بندگان مُخْلَص تو را

قَالَ فَٱلۡحَقُّ وَٱلۡحَقَّ أَقُولُ

[الله] فرمود: اين حق است، و حق را مي‌گويم

لَأَمۡلَأَنَّ جَهَنَّمَ مِنكَ وَمِمَّن تَبِعَكَ مِنۡهُمۡ أَجۡمَعِينَ

به يقين دوزخ را از تو[ابليس]، و از كساني كه از تو پيروي كنند، پُر خواهم كرد

وَأَنَّهُۥ كَانَ يَقُولُ سَفِيهُنَا عَلَى ٱللَّهِ شَطَطٗا

و اينكه نابخردان ما در بارة الله سخنان نادرستي مي‌گفتند